- effemino
- ef-fēmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [femina], to make feminine. *I.Lit.:II.
effeminarunt eum (sc. aërem) Junonique tribuerunt,
Cic. N. D. 2, 26, 66.—Trop., to make womanish, effeminate, to enervate:B.fortitudinis praecepta sunt, quae effeminari virum vetant in dolore,
Cic. Fin. 2, 29, 94: corpus animumque virilem, * Sall. C. 11, 3:animos,
Caes. B. G. 1, 1, 3:homines (with remollescere),
id. ib. 4, 2 fin.; cf.:cogitationibus mollissimis effeminamur,
Cic. Tusc. 1, 40:vultus,
id. Or. in Clod. Fragm. 5, p. 153 ed. Orell.:illa elocutio res ipsas effeminat,
Quint. 8 prooëm. § 20.—Meton. (causa pro effectu), to dishonor, disgrace, Claud. in Eutrop. 1, 10.—Hence, effēmĭnātus, a, um, P. a.A.Womanish, effeminate (cf.:B.mollis, luxuriosus, dissolutus): ne quid effeminatum aut molle sit,
Cic. Off. 1, 35, 129; cf. id. Tusc. 4, 30:intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato,
id. Phil. 3, 5; so absol., Col. praef. § 15; cf.histrio,
Tert. Spect. 25:furialis illa vox, religiosis altaribus effeminata,
Cic. Planc. 35, 86:effeminata ac levis opinio,
id. Tusc. 2, 22, 52:effeminata et enervis compositio,
Quint. 9, 4, 142; cf. id. 1, 8, 2; 2, 5, 10 al.— Comp.:multitudo Cypriorum,
Val. Max. 9, 3 fin.—Sup.: animi languor, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 27. —In mal. part., that submits to unnatural lust:pathicus,
Suet. Aug. 68; Auct. Priap. 58, 2; Vulg. 3 Reg. 14, 24 al.— Adv.: effēmĭnāte, effeminately (acc. to A.), Cic. Off. 1, 4 fin.; Sen. Cons. ad Polyb. 36; Val. Max. 2, 7, 9.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.